چه ارزشي و مقامي از اين بالاتر که فردي در رتبه امانت داري خدا قرار بگيرد و فرزند را که امانت خداوند است، بپروراند و رشد و پرورش دهد؟! مقام پدر، مقام مشارکت فعال در تعيين سرنوشت جامعه است. اگر خير و صلاحي نصيب امت و جامعه­اي مي­­شود، به آن علت است که پدراني در امر تربيت و صلاح نسل، تلاش­هايي هدفدار انجام داده اند و نسلي شايسته و پاک پرورانده اند و چه سزاوار و مبارک است که روز ميلاد مولاي پرهيزگاران، اميرمؤمنان علي(ع) که از سلسله بزرگ­ترين، مهربان­ترين و بهترين پدران امت است، به نام  روز پدر برگزيده شده است.

اسلام و احترام پدر

اصل بر رعايت حکم پدر است و بي اجازه او جز در واجبات نمي­توان گام برداشت.

فرزند، حق اهانت به پدر را ندارد و حتي نمي­تواند به او «اُف» بگويد.

فرزند، وظيفه دارد بال رحمت و عنايت خود را در زير پاي پدر و مادر بگستراند.

فرزند، در رابطه با پدر و مادرش وظيفه دعا و خيرخواهي دارد و بايد از خداوند براي آنها طلب رحمت کند.

فرزند، در صورت امر پدر متعهد و مؤمن حتي نمي­تواند به عمل مستحبي مثل زيارت و نوافل بپردازد.

پدر در رابطه با امر تعيين سرنوشت براي فرزند، حق اولويت دارد.

عاق والدين، بوي بهشت را نمي­شنود.

حرمت پدر چون حرمت خداست و نمي­توان آبروي پدر را زير سؤال برد و شخصيت او را خدشه­دار کرد.